Problem przeludnienia w Warszawie przed II wojną światową

Przed II wojną światową, mieszkalnictwo w Warszawie stanowiło poważny problem społeczno-gospodarczy. Blisko jedna czwarta mieszkańców gnieździła się w przeludnionych mieszkaniach, gdzie w jednym pokoju żyło ponad pięć osób. Wiele mieszkań było pozbawionych podstawowych sanitariatów i dostępu do światła słonecznego. Na 34,9 miliona mieszkańców przypadało zaledwie 7,1 miliona mieszkań, co było jednym z najniższych wskaźników w Europie Środkowo-Wschodniej. Deficyt szacowano na 1,2-2 miliony lokali. Państwo polskie podjęło próby poprawy sytuacji poprzez programy kredytowe i budownictwo komunalne. Bank Gospodarstwa Krajowego (BGK) sfinansował znaczną część nowych lokali w latach 1933-1938. Powstawały osiedla robotnicze, takie jak osiedle TOR na Grochowie, oferujące mieszkania dla robotników i rodzin o niskich dochodach. Mimo tych działań, skala potrzeb mieszkaniowych przewyższała możliwości, a biurokracja utrudniała przydział lokali. Ustawa o ochronie lokatorów z 1924 roku miała na celu regulację stawek czynszowych i poprawę stanu technicznego budynków, jednak problem deficytu mieszkań pozostał nierozwiązany.